برای عده ای «انسان‌نمای» مجازی، مرگ یک «انسان» در حکم فرصتی طلایی است. تصور کنید چنین فرصتی، قابلیت پیش‌بینی هم داشته باشه.
اینطوریه که برای بهره برداری حداکثری، برنامه‌ریزی می‌کنند، منتظر می‌نشینند و به هنگام وقوع، چنان مرده خوری می‌کنند که سر سوزنی هدر نره.
به قول سعدی چنین آدم‌هایی نباید که نامشان نهند آدمی…
